Gisteren zaten we rond de tafel om gezamenlijk te lunchen. Als vanzelf kwam de actuele situatie ter sprake. Op een goed moment hoorde ik mijzelf zeggen dat ik niet begrijp dat niemand - no one -het geweld stopt. Waarop Daoud aanvulde: "And that no one cares".
Dat terloopse zinnetje raakt mij flink.
Er zijn nu tienduizenden doden, nog meer gewonden, ouders zonder kinderen en kinderen zonder ouders. En het gaat maar door. Blijkbaar zijn Palestijnen niet belangrijk genoeg om de geweldenaars te dwingen om te stoppen met moorden. Blijkbaar zijn Palestijnen inferieur, niet menswaardig genoeg. Dat is het grote gevaar wanneer mensen worden vergeleken met beesten: beesten mag je gewoon afmaken.
Aan tafel zat ook een vader wiens zoon een paar weken geleden is opgepakt door Israëlische militairen. Administratieve detentie: zonder vorm van proces zetten Israëliërs mensen voor een half jaar vast. Na een half jaar laten ze iemand in de middag vrij en pakken hem 's avonds weer op: weer een half jaar administratieve detentie. Dit kan eindeloos doorgaan.
De willekeur.
De machteloosheid.
De radeloosheid.
Toen de Israëliërs kwamen was zijn zoon niet thuis. De procedure is dan dat alles in het huis kort en klein wordt geslagen. Daarom vertelde vader dat zijn zoon bij zijn grootvader was. Daar is hij opgepakt. Waar hij nu is, weet niemand.
Op de foto: links het Palestijnse dorp Nahalin en rechts de illegale Israëlische nederzetting Beitar Illit. Het doet mij 'ghettotesk' aan. Het is een illustratie van verdringing.
Misschien komt het door mijn geboortedorp, Putten. Misschien omdat ik aardig wat over het gedrag van nazi's gelezen heb. Misschien komt het door het boek dat ik hier lees, 'Het kleedje voor Hitler'. Alhoewel ik weet dat die tijd in tal van opzichten onvergelijkbaar is met die van vandaag, doen de verhalen hier mij onvermijdelijk denken aan de donkerste tijd van Europa in de vorige eeuw.
"Nie wieder".
Dus wel.
Uitgerekend hier.
Onbegrijpelijk.
Comments