Op de foto een uitzicht vanaf ToN op Neve Daniel, een illegale Israëlische nederzetting op de West Bank.
Een van de rare dingen met deze nederzettingen is dat er geen bouwbeperkingen zijn. In no time wordt het ene na het andere gebouw uit de grond gestampt.
ToN krijgt geen enkele bouwvergunning, letterlijk voor niets. Sterker, alles wat er staat moet gesloopt worden.
Dus, een Israeli mag alles bouwen, een Palestijn mag niets bouwen. Zo simpel is het, een oordeel louter op basis van etniciteit met een duidelijk politiek doel.
Afijn.
Afgelopen nacht was het super benauwd. Slapen hó maar. Ik dacht daardoor nog wat na over die falende wereldgemeenschap. Een bedacht me toen dit.
Mijn kerk, onze PKN, vestigde op 6 augustus de aandacht op ToN: 'Palestijnse christenen hebben dringend hulp nodig. Een hartstikke goed artikel. Het is een moment dat ik mij trots voel op mijn kerk, beetje typisch wellicht.
Dit is de ene kant.
De andere kant is dat mijn kerk met mijn pensioenpremie via PFZW belegt in Israëlische bedrijven die de nederzettingen op de West Bank bouwen.
Het ene laat zich niet verenigen met het andere, zonder ongeloofwaardig te zijn, denk ik.
In april hebben meer dan 100 kerkmensen (waaronder 85 predikanten) aan mijn kerk om actie gevraagd richting PFZW.
De kerk deelt de zorgen. Er zal inhoudelijk mee aan de slag worden gegaan. Te zijner tijd zullen we iets horen.
We zijn 5 maanden verder.
De bouw van de settlements die ToN bedreigen gaat gestaag door.
Dit is zo'n moment dat ik mij voor mijn kerk schaam. Maar goed, vermoedelijk zal mijn kerk over een paar decennia wel excuses maken, in navolging van vele anderen. Maar Palestijnen die vandaag worden bedreigd hebben daar dan helemaal niets aan.
Woorden. Daden. Nu.
Comments