Op de foto het gebouw waar we eten, koffie drinken en samenzijn. We zitten dan op de veranda waar we uitkijken over een dal (foto dag 1).
Vandaag was het bloedheet. In de middag was het gewoon te warm om iets te doen. Het werk is fysiek zwaar maar het is vooral de warmte die opbreekt. Dus, morgen beginnen we om 0630 uur met het water geven aan de jonge planten en 'baby-cactussen'. De zon is dan al wel op en het wordt dan snel warmer maar het is dan nog niet smoorheet.
We horen hier de straaljagers hoog over komen en we kunnen ook de bombardementen op Gaza horen. Het blijft heel vreemd. Want vanaf de veranda ziet alles er prachtig uit. Maar je weet dat superdichtbij het een hel is.
Vanavond moest ik aan een uitspraak van Churchill denken, maar dan omgekeerd: het is toch raar dat zo weinigen het leven van zo velen in het verderf kunnen storten.
De spanning die ik voel is nieuw voor mij. Vooral tegen de avond en 's nachts laat die zich gelden. Een gevoel dat basisveiligheid ontbreekt.
Ook ontwikkel ik een nieuw soort negatief beeld van mensen. Een wantrouwen. Iets onaardigs. Ik sta er zelf van te kijken.
Maar wat vooral overheerst en blijft overheersen is dat ik het niet begrijp. Hoe dit kan gebeuren? Als de meeste mensen deugen, waarom gaan die bombardementen dan nog steeds door en worden de geweldenaars niet gedwongen om hun wapens te laten zwijgen?
Niet voor het eerst en niet alleen hier faalt de wereldgemeenschap. En tóch - de levenskunst die ik hier om mij heen zie, is er een die van geen opgeven weten wil, die hoop blijft koesteren ookal is het leven soms erg zwaar. Het is bijzonder makkelijk om voor de Palestijnen die ik hier om mij heen zie grote bewondering te koesteren.
Comments