De laatste dag bij de Tent of Nations.
Hier zijn blijft iets onwerkelijks houden. Ik zit op mijn favoriete plekje, onder een 'holly oak', in de schaduw, op een terras waar de meeste wind staat. En kijk uit over het Palestijnse dorp Nahalin en de illegale Israëlische nederzetting Beitar Illit. Zo op het eerste oog is het gewoon prachtig! Zo merk ik niks van vijandigheden en geweld. Alleen die straaljagers die overkomen. En het gedonder in de verte. Die verstoren de idylle.
Wat ik zie en ervaar, klopt niet met wat ik weet.
Een paar dagen geleden vroeg iemand of ik hier blij was. De vraag verwarde me. Ergens had ik het idee dat ik 'ja natuurlijk!' moest zeggen. De ToN is een teken van hoop. Een bewijs van daadwerkelijke solidariteit tussen 'mensen van buiten' en 'mensen van binnen'. Om nog veel meer redenen is de ToN een prachtige, fantastische plek! Alleen - ik voel(de) mij hier niet blij. De reden weet ik nog niet precies. Maar misschien omdat ik voel dat er iets niet klopt. Er is iets niet normaal. Het heeft, als ik er wat over prakkeseer, nog niet eens zoveel te maken met onveiligheid en de daarbij behorende angst maar met een aangetast, beschadigd vrijheidsgevoel. Ik voel mij hier niet vrij - en ik weet dat de Palestijnen nog veel en veel en veel minder vrij zijn, mijn gevoel moet bij dat van hen verbleken! Alleen al vanwege het feit dat ik morgen vanaf Ben Gurion naar huis kan vliegen: Ben Gurion is voor Palestijnen verboden terrein.
Als dít het Beloofde Land is, als het Beloofde Land op deze manier wordt gebouwd, dan wil ik er hartgrondig voor bedanken, nu en 'later'. Tenzij ik mij vergis, en dat wil ik altijd voor mogelijk houden, vloekt zo'n beetje alles wat ik hier zie met de meest basale richtlijnen van de Tora.
De 'richtlijnen' van ToN kan ik daarentegen wel heel goed en gemakkelijk in die context plaatsen:
Wij weigeren slachtoffers te zijn.
Wij weigeren te haten: niemand kan ons dwingen om te haten.
Wij leven volgens het Evangelie van Jezus.
Wij verzetten ons tegen onrecht.
Blij voel ik mij niet.
Sumut kan zoveel betekenen als 'volharden'.
Dat woord zal mij altijd doen herinneren aan Theo Zweerman en aan de worden die Clara van Assisi aan Agnes van Praag schreef: semper perseverare, non declinare, altijd volharden, niet wijken.
Zo 'voel' ik mij hier.
Comments